Teach me how to dougie

Hip Hop groep Cali Swag District zet met hun nummer 'Teach me how to Dougie' heel Amerika op zijn kop. The dougie is een 'nieuwe dansstijl' die iedereen bezig houdt. De cast van Glee, Chris Brown, NBA basketballers, Kim Kardashian, noem maar op. YouTube staat er vol mee. Het meest hilarische filmpje is 'Where the Dougie dance originated'. Het originele dansje zou komen van Carlton van the Fresh Prince of Bel Air. Nu is het enkel nog afwachten tot Nederland the Dougie danst. Bereid je vast voor met dit filmpje en learn the dougie van the Cali Swag District zelf. En let dan vooral op die gast rechts.

Besluiteloosheid

Daar heb ik wel vaker last van. Ik wist altijd goed wat ik wilde. Nu kan ik nauwelijks een keuze maken wat ik ’s avonds wil eten. Alleen bij het kopen van kleding gaat het goed. Dat is gewoon altijd ‘iets zwarts’.

Maar goed; ik had dus eindelijk besloten om Tillie Town te laten voor wat het was. Want, wat was het eigenlijk? Maar toch blijf ik de neiging houden af en toe te schrijven. En ondanks dat ik barst van de leuke dagboeken; deze blijven gek genoeg blanco. De pen is niet mijn ding. Het toetsenbord wel.

En te delen. Want vandaag kreeg ik zoiets leuks. Dat wil je gewoon delen! Maar dat volgt.

Wat het ook is. Tillie is weer back in Town.

Voor hoe lang? Tot ik weer terugkom op mijn besluit.

This page cannot longer be displayed

Tillie Town is een blog waar ik tijdelijk met veel plezier af en toe een berichtje op heb gepost. Maar ik merkte dat schrijven naast mijn fulltime baan en wat prive projecten toch echt tijd vergt. En tijd is mijn grootste vijand. Ook voelde ik regelmatig de urge om iets meer spicy mijn mening/verhaal te delen. Maar het schrijven dat Crocs niet aan mij besteed zijn, vond ik al heel spannend ten opzichte van fanatieke Crocs dragers. Dus kloten heb ik niet.

Dus dan luidt de conclusie dat het leuk was om af en toe in de vorm van een dagboek (ik bedoel 'af en toe' boek) eens een berichtje van me af te schrijven. Maar dat het tijd is om hiermee te stoppen.

Enfin; ik blijf fotograferen (www.tessphotography.carbonmade.com). Ik blijf schrijven op Tillie Tip (www.tillietip.nl). En ik blijf op weg naar Fierceness. En ja, die weg is nog lang! ;)

Dank aan de 14 zichtbare en een handjevol onzichtbare volgers die Tillie Town een tijdje hebben gevolgd. Super!

Tillie

10/10/2010 10.10 uur

Jaren geleden studeerde ik samen met 5 vriendinnen in Den Haag. We woonden met 5 meiden in een huis en 1 vriendinnetje was de special guest. Onze keuken was ook wel de woonkamer. De keuken was gemaakt van roodbruine jaren '80 steentjes met dito keukentafel. Aan deze keukentafel hebben we avonden lief en leed met elkaar gedeeld, gedanst voor de ramen, Chinese wijntjes gedronken, gegourmet, funny bunny gespeeld, 's nachts eitjes gegeten, beschuit gefluit, Idols geïmiteerd, het verkeer geregeld en Chicken Tonight gegeten. En we hebben toentertijd met elkaar de afspraak gemaakt om op 10/10/2010 om 10.10 uur weer voor ons oude studentenhuis te staan. Voor het geval we elkaar uit het oog verloren zouden zijn. Nu - jaren later - wonen we in andere steden (en zelfs landen), maar we zijn nog steeds een hechte groep vriendinnen. We zijn onze afspraak wel nagekomen en stonden vanmorgen met z'n zessen weer voor ons oude studentenhuis. En als verrassing had een van de meiden geregeld dat we koffie (ofwel champagne) mochten drinken bij de huidige eigenaar van het huis. We zijn zeer hartelijk ontvangen. Het was helemaal verbouwd, dus bijna niet terug te herkennen. Maar alle mooie herinneringen werden weer springlevend. Als slagroom op de taart, had hetzelfde vriendinnetje die het bezoekje aan ons oude huis had geregeld, ook nog heel lief en lekker taartje meegenomen. Op het taartje stond de tekst CYB 10-10-10. Oftewel, Count Your Blessings. En dat heb ik zeker gedaan vandaag, met 5 fantastische meiden om me heen. Naast dat we elkaar gelukkig met regelmaat zien, staat in 1 ding vast. Op 20/02/2020 om 20.20 uur staan we weer voor ons oude studentenhuis. Meiden, het was een topdag!

Fierce voortgang

Even minnen en plussen. Eten - Ik voel me JoJo met de banjo want ik switch tussen chocola en shakes. Rust - Tijd is en blijft mijn grootste vijand. Mijn agenda puilt werkelijk uit van de (vooral leuke) afspraken. Maar ik loop ook hard achter de feiten aan. Iets met kop en romp en kip en kop. Fashion - Mam met fashion inzicht heeft me meegenomen naar een top boetiekje in Den Bosch en ik heb wel weer een te gekke outift in de kast! De rest van mijn kleding in de kast steekt hier alleen wel wat schril tegen af. Gezondheid - Pas geleden goed ziek geweest, maar met de goede zorgen van mijn vent was ik er weer snel boven op. En om dit vast te houden, wordt het nu echt tijd om naar bed te gaan!
Intussen neem ik nog maar eens een voorbeeld aan mijn fierce vriendinnetje.

Zwangere tweelingzusjes

Ik mocht mijn vriendinnetje en haar tweelingzus fotograferen die allebei tegelijkertijd zwanger waren. Zo bijzonder! Inmiddels zijn beide zusje bevallen. Het ene zusje is bevallen van een prachtig meisje en het andere zusje van een prachtig jongentje.

Zusjes

Ik heb een fantastische zus. Een prachtig mens van binnen en van buiten waar ik super trots op ben. Door mijn grote zus en het kleine zus zijn, wilde ik zusjes gaan portretteren. Want de verschillen en overeenkomsten in uiterlijkheden en karakter vind ik fascinerend. Zo ben ik begonnen met het portretteren van mijn oma en haar 4 zussen. Dat was erg bijzonder! En ga ik binnenkort weer 3 zussen fotograferen. Ben je of ken je leuke zussen, dan zou ik het waanzinnig leuk vinden je/ze op de plaat te zetten!

Niet fier op mijn weg naar fierceness

Even een tussenstand. Ik ben nog niet fier op mijn weg naar Fierceness. Mijn vriendinnetje B is goed bezig, maar bij mij wil het nog niet echt vlotten. Maar zoals mijn collegavriendinnetje motiverend zei: "Maak een lijstje van de successen. En het plus lijstje is vast groter dan het min lijstje." Uhm...als ik niet alle stroopwafels op hoef te schrijven misschien wel. Goed, laten we beginnen met het slechte nieuws; het is gewoon lastig als collega's met allerlei lekkere snacks om variërende redenen op kantoor aankomen. Van de stroopwafels om te vieren dat een collega opa is geworden tot de Koekela koekjes om gezellig met een klant te vergaderen. En daar hoort natuurlijk een bakje warme chocomelk bij. Want dat is zo lekker knus als het regent. Wat goed gegaan is, is dat ik allerlei spulletjes op Marktplaats heb gezet om de overbodige rommel uit het huis te krijgen. Al voel ik me regelmatig beledigd door het bod wat ik ervoor krijg, maar dat terzijde. Ook ben ik lekker met fotografie bezig geweest. En heb ik vanavond Nasi gemaakt! Is dat iets om trots op te zijn? Ja! Ik ben in staat om pasta vast te laten koeken in de pan. En als ik gehaktballen wil maken, dan vallen ze droevig uit elkaar omdat ik ze verdronken heb in de melk en besluit ik er maar pastasaus van te maken. Met alle horror voor je smaakpapillen van dien. Dus heb ik er vandaag tijd, aandacht en liefde in gestopt. En het was zowaar een succes. De wandelschoenen staan voor dinsdag ingepland. En dan zing ik vast 'En van je hela hola, houd er de moed maar in'.

Fierceness

Op een vrijdagavond krijg ik een sms van vriendinnetje B. "Tillie, het is tijd voor spoedberaad. Tegen het dichtgroeien, verslonzen, de kilo's. Ik heb een plan bedacht: we worden weer fierce! De glamour, flesjes water en komkommer liggen al klaar". Ik moet lachen als ik het sms'je lees en intussen stop ik nog een toastje met Franse kaas in mijn giechel. Maar gelijk heeft ze! Binnen een tijdspanne van minder dan een half jaar ben ik weer bijna 10 kilo aangekomen, mijn kledingkast puilt uit van vodjes, mijn nagels zijn afgekloven, de wandelschoenen staan voornamelijk te wachten totdat ik ga wandelen, ik ga veel te laat naar bed, het huis puilt uit van rommeltjes waar ik geen afscheid van kan nemen, en alle doelen in mijn leven staan in de ijskast. Dus de fierceness is ver te zoeken. Inmiddels hebben we samen een lijst gemaakt. Van grote doelen, tot kleine verbeterpunten om de versloffing tegen te gaan. Maar een lijst is een lijst. En moet ook omgezet worden in actie. Dus hoe hou ik mezelf hieraan? Door er af en toe over te schrijven op Tillie Town hoop ik mezelf te dwingen om in actie te komen en te blijven. Want dan leg ik mijn weg naar Fierceness vast. En mocht je over een tijdje niets meer lezen over Fierceness, dan heeft de verslonzing waarschijnlijk weer toegeslagen en zit ik in mijn oude vodje al nagelbijtend een frikadel speciaal te eten bij snackbar de Eet Goed. ;)

Jubelende tenen

Hoog zomer en ik liep nog steeds met wintertenen, maar al wel in mijn Havaianas. Dus toen mijn vriendinnetje uit Amsterdam opperde om ons zelf te trakteren op een pedicure behandeling, jubelde mijn tenen van enthousiasme! Bij Lis Beauty Centre, moet je niet denken aan een Beauty Spa, maar aan een druk Aziatisch zaakje op de Ceintuurbaan waar het een in- en uitlopen is van mensen. En waar je een zacht prijsje betaalt om je voeten te laten verwennen. Na een uurtje relaxen, kletsen, nagellak kleurtjes uitzoeken en om ons heen kijken, wandelden onze voetjes weer prachtig de deur uit.

Je scheepje op het droge hebben

Ontdekplaatjes

Fotograaf Massimo Vitali maakt prachtige overzichtsbeelden van groepen mensen. Zijn foto's zijn bijzondere ontdekplaatjes. Toen ik bovenop de burcht in Saint-Malo stond, had ik ook een prachtig uitzicht op de mensen op het strand. Hieronder de weergave hiervan; een amateuristische Vitali imitatie, een Tillie. Klik op de foto, maak 'm groter (of nog groter in photoshop/indesign), kijk wie wat aan het doen is, en verzin je eigen verhaal erbij.

Salon de Coiffure

Een Frans broodje Kapsalon - vrije vertaling: Salon de Coiffure?

Indrukwekkende ontmoeting

Zo kom ik bijna nooit in kerken, maar tijdens een vakantie bezichtig ik bijna altijd even de kerk in een stad of dorpje. Zo ook in Saint-Malo (een historische en mondaine badplaats in Bretagne). Deze kerk is prachtig. De zon schijnt door de mozaïeken hoge ramen en geeft een roze gloed op de vloer. Ik passeer een dame op leeftijd. Ze zit op een kerkbankje. In mijn ooghoek zie ik dat ze me een 'piece' vraagt. Ik loop door maar een paar stappen verder baal ik van mezelf. Er is iets aan haar, wat me toch doet besluiten om te keren. Als ik naar haar terug loop en haar wat geld wil geven pakt ze ferm mijn hand. Ik hurk naast haar en ze barst in tranen uit. Ze vertelt me dat haar man kort geleden is overleden waar ze erg veel verdriet van heeft. En daar bovenop is haar bankrekening geblokkeerd omdat haar man is overleden. De pensioenopbouw in Frankrijk is anders dan in Nederland. Als vrouw moet je werken om pensioen op te bouwen. En als je niet gewerkt hebt, of misschien niet tot je pensioenleeftijd, dan blijft er weinig tot niets over als je man wegvalt. Mijn Frans is niet toereikend om het hele verhaal goed te begrijpen. Dus uiteindelijk wens ik haar uit de grond van mijn hart 'Bon Courage'. Een paar dagen later vraag ik me nog steeds af hoe het met haar is. En blijft het beeld in mijn hoofd hoe ze met een betraand gezicht over haar trouwring zat te wrijven.

Rondje om

De trots van Rotterdam

De Rotterdam. 228 meter lang, 28 meter breed en 41 meter hoog. Het stoomschip van de Holland Amerika Lijn voer voor het eerst op 3 september 1959 naar New York. En ze heeft menig behouden vaarten gehad. En is nu weer terug in Rotterdam, waar ze zal blijven. Ik heb 2 uur op het schip rondgelopen, en boot liefhebber of niet, ze is echt prachtig.

Even Apeldoorn bellen

Ik ben een half uurtje van huis, kom thuis en wordt onaangenaam verrast door een vaas met bloemen die van het roze tafeltje op de grond is gevallen. Fijn, katers (a.k.a. de Rovers) die van bloemen houden. Kan gebeuren. Even het water opdweilen en onder het mom van 'scherven brengen geluk' lekker gaan slapen. Maar de volgende ochtend moest ik twee keer de slapers uit mijn ogen wrijven om me echt te realiseren dat de gehele houten vloer die er pas 2 maanden lag omhoog was gekomen. Over de hele lengte van het huis. OMG! Aangezien de vloer na een week niet ging zakken werd het toch tijd om 'even Apeldoorn te bellen'. Ik vertel wat er gebeurd was en kreeg vervolgens kordaat het antwoord "Mevrouw, het is een huishoudelijk ongeluk, dus de schade wordt niet gedekt." Pardon? "Kijkt u maar in de polisvoorwaarden". Al jaren betaal ik netjes de verzekering, ik heb nog nooit ergens aanspraak op gedaan, en juist in dit soort gevallen denk je hier beroep op te kunnen doen. Maar nee. Als het door het lekken van een kraan was gekomen of van een verwarming, dan was het geen probleem. Maar dat was nu net niet het geval. En bedankt Apeldoorn. Een expert in vloeren is inmiddels langs geweest en zegt dat de vloer echt vanzelf weer gaat zakken. Gelukkig, dat scheelt weer een berg duiten. Afgelopen zondag kregen we van mijn zus en zwager prachtige bloemen "Voor op je roze tafeltje". Ik schiet in de lach, want ze had de vloer nog niet gezien en kende het verhaal nog niet. De bloemen staan nu schitterend in een verzwaarde vaas. De katers hebben hun eigen bloemen gekregen, namelijk kattengras. Verder blijft de vloer zakken. En Apeldoorn, voor het afsluiten van een verzekering zal ik voortaan heel goed de kleine lettertjes lezen.

Ivoren toren

Dol op Kimmidoll

Kimmidolls zijn Aziatische gelukspoppetjes. Even geleden kreeg ik Kimmidoll Kazuna van een vriendin. En sinds gisteren heeft Kazuna er een zus bij. Yoshi. Yoshi heb ik gekregen van een andere vriendin. Dank je wel meiden!
Deze Aziatische lucky dolls zijn niet alleen funky, maar brengen ook een mooie boodschap. Kazuna staat voor True Friend. Door anderen te waarderen en te omarmen zoals ze zijn en door de uniekheid in ieder persoon te zien, breng je een vleugje vrijheid in iemand zijn leven. En Yoshi staat voor Good Luck. Door de blessings en kansen in iedere situatie te zien, vind je de sleutel naar voorspoed. Kazuna reist al een tijdje mee aan mijn sleutelbos. Yoshi staat thuis naast mijn Maneki Neko (lucky cat). Lucky me! And I will count my blessings and honour my true friends.

Het Ikea Lack verhaal deel 2

Het Ikea Lack tafeltje met krijtbordverf begon met een eend. En toen ik even niet keek, zat er ineens een muis op de poot, kreeg de eend eten en weer later werd hij flatulent. Wisser erover, tijd voor een nieuw Lack verhaal.

Dag WK. Hallo Tour.

Ik was er helemaal klaar voor. En Rotterdam ook. De WK finale. Het plein bij de Binnenrotte was vorige week zondag gevuld met duizenden pletterpetten, juichbandjes, beesies en dutchy dresses. Het vuurwerk werd al afgestoken voordat de wedstrijd was begonnen. En ik kreeg zowaar een beetje kippenvel bij het volkslied wat door iedereen uit volel borst werd meegezongen. Hoewel de sfeer goed was, was het zicht op het beeld niet al te best. Dus zijn we in de rust naar huis gehold om de tweede helft geconcentreerd met de neus voor de buis te zitten. De minuten verstreken en er gebeurde niets. Tenenkrommend en nagelbijtend tot het moment daar was. Het doelpunt. En toen was het stil. Heel stil. De maandag erna was het nog stil. Op de weg. Op kantoor. Maar afgelopen dinsdag mochten de vuvuzela's nog 1 keer uit de kast gehaald worden om de jongens in Nederland vol trots te onthalen en te huldigen. Een week later is de oranje gekte voorbij. De straten zijn niet oranje meer. De beesies zijn weer ingeleverd bij de Albert Heijn. Bertje geniet van zijn welverdiende rust. En Wesley komt al weer bij van zijn huwelijksdag en nacht. Ondanks het verlies was het een fantastisch WK. En die duik in het Hofplein fontein kan nog wel 2 jaar wachten. Nu volgen we gewoon de Tour de France, waar je verplicht Mart Smeets bij krijgt in de nabeschouwing. Mag ik dat zo zeggen? Ja, dat mag ik zo zeggen.

Wandelschoenen

Een vriendin van mij gaat de Nijmeegse Vierdagen lopen. Sinds december is ze fanatiek aan het wandelen en ze is er klaar voor. Hoe stoer! Geïnspireerd door haar verhaal en aangezien ik naast salsa niet veel aan lichaamsbeweging doe, heb ik besloten om ook te gaan wandelen. En dat betekent dat er wandelschoenen gekocht moesten worden. Ergonomisch verantwoorde schoenen heb ik altijd gemeden. Trends als Birkenstocks, Crocs en Ugs zijn aan mij niet besteed, hoe hip ze ook zijn of waren en al lopen ze zo lekker. Pijn of geen pijn, ik trotseerde regelmatig menig stad op hoge hakken tijdens een stedentrip en zelfs tijdens survivals naar de Ardennen gingen de hakken altijd mee. Dus het was even slikken toen de schoenen gisteren voor het eerst aan gingen. Niet dat ik hoog scoor op de fashionista ranking, maar eerlijk is eerlijk, fashionable zijn ze niet. Als bouwvakker liepen mijn vriend en ik door de stad. Maar dan wel 'wandelen nieuwe stijl'. Een sigaretje onderweg mocht volgens mij best. En de camera is meegegaan, dus ik onderbrak de stevige tred nog wel eens om een kiekje te maken. Want al wandelend valt je oog op dingen die anders aan je voorbij gaan. Zoals een gratis jaren 80 oranje wasrek en dito burostoel. Of het huis van ooievaars met als fundering de hoogspanningskabels van ProRail. Na een uur wandelen vonden mijn voeten deze nieuwe stappers wel genoeg. En drongen de eksterogen al weer aan. Inmiddels zijn 3 vrienden ook enthousiast geraakt en gaan we ervoor. En wie weet zie je me dan volgend jaar 4 dagen 8 uur lopen tijdens de Vierdaagse. Op mijn wandelschoenen. Of toch op hakken?

 

Ali Slowmo

Even binnenlopen voor een bakkie

Door torenhoge telefoonrekeningen, zeiden mijn vriendinnetje uit Utrecht en ik regelmatig tegen elkaar "Het zou zo leuk zijn als we gewoon bij elkaar binnen konden lopen voor een bakkie". Dus ben ik gestart met mijn Rotterdam campagne om haar te overtuigen hoe leuk het is om hier te wonen. Maar uiteindelijk is het niet mijn campagne maar de liefde die haar naar Rotterdam heeft gebracht. Haar liefde (en tevens vriend en oud collega van ons) woont in Rotterdam en ze gaan samenwonen. In Rotterdam. Sterker nog, in dezelfde straat. Sterker nog, we worden (met 1 huis ertussen) buren. Dus naast vriendin, wordt ze nu ook buurvrouw. Hoe bijzonder en geweldig is dat! Ze hebben inmiddels de sleutel van hun nieuwe huis. De champagne is ontkurkt. Het eerste behang is van de muur. Lieve nieuwe buurvrienden, ik wens jullie ontzettend veel geluk! En uiteraard heb ik mijn telefoonrekening drastisch verlaagd. Opdat we maar regelmatig 'even binnen lopen voor een bakkie'.

Cannes Lions

4 dagen naar Cannes. Tijdens het Cannes Lions Advertising Festival. En Photo festival. Prachtige foto's op de boulevard. Voetbal kijken met de voeten in de branding en aangemoedigd worden door Fransen. 's Avonds dansen in het zand (Alors on danse). Echt niet in het treintje zitten. Croque monsieurs et moules frites. Veel te grote auto's op de Croisette. Verbrande schouders. Drijven op het water. Met celebs wachten op de bus. Jachten zo groot als flatgebouwen. Chiwawa's met Louis Vuitton truitjes aan met 30 graden. Met je mini manoeuvreren tussen de Porsches Panamera's en Lamborghini's. En weer 12 uur terug scheuren in de mini naar huis. Vraiment magnifique!