Dag WK. Hallo Tour.

Ik was er helemaal klaar voor. En Rotterdam ook. De WK finale. Het plein bij de Binnenrotte was vorige week zondag gevuld met duizenden pletterpetten, juichbandjes, beesies en dutchy dresses. Het vuurwerk werd al afgestoken voordat de wedstrijd was begonnen. En ik kreeg zowaar een beetje kippenvel bij het volkslied wat door iedereen uit volel borst werd meegezongen. Hoewel de sfeer goed was, was het zicht op het beeld niet al te best. Dus zijn we in de rust naar huis gehold om de tweede helft geconcentreerd met de neus voor de buis te zitten. De minuten verstreken en er gebeurde niets. Tenenkrommend en nagelbijtend tot het moment daar was. Het doelpunt. En toen was het stil. Heel stil. De maandag erna was het nog stil. Op de weg. Op kantoor. Maar afgelopen dinsdag mochten de vuvuzela's nog 1 keer uit de kast gehaald worden om de jongens in Nederland vol trots te onthalen en te huldigen. Een week later is de oranje gekte voorbij. De straten zijn niet oranje meer. De beesies zijn weer ingeleverd bij de Albert Heijn. Bertje geniet van zijn welverdiende rust. En Wesley komt al weer bij van zijn huwelijksdag en nacht. Ondanks het verlies was het een fantastisch WK. En die duik in het Hofplein fontein kan nog wel 2 jaar wachten. Nu volgen we gewoon de Tour de France, waar je verplicht Mart Smeets bij krijgt in de nabeschouwing. Mag ik dat zo zeggen? Ja, dat mag ik zo zeggen.