Niet fier op mijn weg naar fierceness

Even een tussenstand. Ik ben nog niet fier op mijn weg naar Fierceness. Mijn vriendinnetje B is goed bezig, maar bij mij wil het nog niet echt vlotten. Maar zoals mijn collegavriendinnetje motiverend zei: "Maak een lijstje van de successen. En het plus lijstje is vast groter dan het min lijstje." Uhm...als ik niet alle stroopwafels op hoef te schrijven misschien wel. Goed, laten we beginnen met het slechte nieuws; het is gewoon lastig als collega's met allerlei lekkere snacks om variërende redenen op kantoor aankomen. Van de stroopwafels om te vieren dat een collega opa is geworden tot de Koekela koekjes om gezellig met een klant te vergaderen. En daar hoort natuurlijk een bakje warme chocomelk bij. Want dat is zo lekker knus als het regent. Wat goed gegaan is, is dat ik allerlei spulletjes op Marktplaats heb gezet om de overbodige rommel uit het huis te krijgen. Al voel ik me regelmatig beledigd door het bod wat ik ervoor krijg, maar dat terzijde. Ook ben ik lekker met fotografie bezig geweest. En heb ik vanavond Nasi gemaakt! Is dat iets om trots op te zijn? Ja! Ik ben in staat om pasta vast te laten koeken in de pan. En als ik gehaktballen wil maken, dan vallen ze droevig uit elkaar omdat ik ze verdronken heb in de melk en besluit ik er maar pastasaus van te maken. Met alle horror voor je smaakpapillen van dien. Dus heb ik er vandaag tijd, aandacht en liefde in gestopt. En het was zowaar een succes. De wandelschoenen staan voor dinsdag ingepland. En dan zing ik vast 'En van je hela hola, houd er de moed maar in'.

Fierceness

Op een vrijdagavond krijg ik een sms van vriendinnetje B. "Tillie, het is tijd voor spoedberaad. Tegen het dichtgroeien, verslonzen, de kilo's. Ik heb een plan bedacht: we worden weer fierce! De glamour, flesjes water en komkommer liggen al klaar". Ik moet lachen als ik het sms'je lees en intussen stop ik nog een toastje met Franse kaas in mijn giechel. Maar gelijk heeft ze! Binnen een tijdspanne van minder dan een half jaar ben ik weer bijna 10 kilo aangekomen, mijn kledingkast puilt uit van vodjes, mijn nagels zijn afgekloven, de wandelschoenen staan voornamelijk te wachten totdat ik ga wandelen, ik ga veel te laat naar bed, het huis puilt uit van rommeltjes waar ik geen afscheid van kan nemen, en alle doelen in mijn leven staan in de ijskast. Dus de fierceness is ver te zoeken. Inmiddels hebben we samen een lijst gemaakt. Van grote doelen, tot kleine verbeterpunten om de versloffing tegen te gaan. Maar een lijst is een lijst. En moet ook omgezet worden in actie. Dus hoe hou ik mezelf hieraan? Door er af en toe over te schrijven op Tillie Town hoop ik mezelf te dwingen om in actie te komen en te blijven. Want dan leg ik mijn weg naar Fierceness vast. En mocht je over een tijdje niets meer lezen over Fierceness, dan heeft de verslonzing waarschijnlijk weer toegeslagen en zit ik in mijn oude vodje al nagelbijtend een frikadel speciaal te eten bij snackbar de Eet Goed. ;)

Jubelende tenen

Hoog zomer en ik liep nog steeds met wintertenen, maar al wel in mijn Havaianas. Dus toen mijn vriendinnetje uit Amsterdam opperde om ons zelf te trakteren op een pedicure behandeling, jubelde mijn tenen van enthousiasme! Bij Lis Beauty Centre, moet je niet denken aan een Beauty Spa, maar aan een druk Aziatisch zaakje op de Ceintuurbaan waar het een in- en uitlopen is van mensen. En waar je een zacht prijsje betaalt om je voeten te laten verwennen. Na een uurtje relaxen, kletsen, nagellak kleurtjes uitzoeken en om ons heen kijken, wandelden onze voetjes weer prachtig de deur uit.

Je scheepje op het droge hebben

Ontdekplaatjes

Fotograaf Massimo Vitali maakt prachtige overzichtsbeelden van groepen mensen. Zijn foto's zijn bijzondere ontdekplaatjes. Toen ik bovenop de burcht in Saint-Malo stond, had ik ook een prachtig uitzicht op de mensen op het strand. Hieronder de weergave hiervan; een amateuristische Vitali imitatie, een Tillie. Klik op de foto, maak 'm groter (of nog groter in photoshop/indesign), kijk wie wat aan het doen is, en verzin je eigen verhaal erbij.

Salon de Coiffure

Een Frans broodje Kapsalon - vrije vertaling: Salon de Coiffure?

Indrukwekkende ontmoeting

Zo kom ik bijna nooit in kerken, maar tijdens een vakantie bezichtig ik bijna altijd even de kerk in een stad of dorpje. Zo ook in Saint-Malo (een historische en mondaine badplaats in Bretagne). Deze kerk is prachtig. De zon schijnt door de mozaïeken hoge ramen en geeft een roze gloed op de vloer. Ik passeer een dame op leeftijd. Ze zit op een kerkbankje. In mijn ooghoek zie ik dat ze me een 'piece' vraagt. Ik loop door maar een paar stappen verder baal ik van mezelf. Er is iets aan haar, wat me toch doet besluiten om te keren. Als ik naar haar terug loop en haar wat geld wil geven pakt ze ferm mijn hand. Ik hurk naast haar en ze barst in tranen uit. Ze vertelt me dat haar man kort geleden is overleden waar ze erg veel verdriet van heeft. En daar bovenop is haar bankrekening geblokkeerd omdat haar man is overleden. De pensioenopbouw in Frankrijk is anders dan in Nederland. Als vrouw moet je werken om pensioen op te bouwen. En als je niet gewerkt hebt, of misschien niet tot je pensioenleeftijd, dan blijft er weinig tot niets over als je man wegvalt. Mijn Frans is niet toereikend om het hele verhaal goed te begrijpen. Dus uiteindelijk wens ik haar uit de grond van mijn hart 'Bon Courage'. Een paar dagen later vraag ik me nog steeds af hoe het met haar is. En blijft het beeld in mijn hoofd hoe ze met een betraand gezicht over haar trouwring zat te wrijven.